MECNUN

Fadl bin Sâlim (Radiyallahu anhu) anlatır: Bir gün Emîrü’l-Mü’minîn Ali

(Radiyallahu anhu) çarşıya çıkıp bir gömlek satın aldı. Terzîye gidip:

– Bunun kolları uzundur, kısaltın buyurdu. Terzi:

– Kesemem, çünkü kesince kusurlu olur, dedi. Hazreti Ali:

– Sen kısalt, ayıbı benimdir, buyurdu. Terzi bu ısrâr üzerine kolu kısalttı. Hazreti

Ali’nin kim olduğunu bilmeyen terzi:

– Bu adam deli olmuş, dedi. Hazreti Ali bunu duyunca sevindi, güldü:

– Elhamdülillah dedi.

– "Ya Emir'el Mü'minin bu beyhude, makul olmayan söze niçin sevindiniz?" diye

sordular. Cevabında:

– Bir gün Resûlullah (Sallallahu aleyhi vesellem)’dan işittim:

– Bir kimseye deli denmedikçe imânı tamam olmaz, buyurmuştu. Terzinin sözüne

nasıl hamd etmiyeyim, benim imânıma şehadet etti, buyurdu.

Amr bin Kays (Radiyallahu anhu) bildiriyor: Bir gün Emîrü’l-Mü’minîn Ali’nin elbisesinin bir çok yerinde yama vardı.

Ey Resûlün Halifesi: Bu kadar hazineler elinde iken sizin yamalı elbise giymeniz uygun olur mu? dediler. Cevabında:

– Mü’minler bize uysun, kalblerinde huşu ve inkisâr hasıl olsun, bize yamalı giymek uygun olur, buyurdular.