BİR TAS SÜTÜN BEREKTİ
Ashab-ı Kiram’dan Ebu Hüreyre r.a. anlatıyor:
Bir gün pek aç olduğumdan, sahabenin geçmekte olduğu bir yola oturdum.
Ebu Bekir geldi. Ona Allah’ın kitabından bir ayet sordum.
Maksadım (yemek için) beni alıp götürmesi idi.
Ama olmadı.
Biraz sonra Ömer geçti; ona da Allah’ın kitabından bir ayet sordum.
Yine amacım beni alıp götürmesi idi.
Ama yapmadı.
Biraz sonra Rasulullah (s.a.v.) oradan geçti.
Halimi anladı ve:
- Ebu Hüreyre, beni takip et, dedi.
Rasulullah (s.a.v.)’in peşine takılıp gittim.
İçeride bir kapta süt gördüm.
Bir yerden hediye gelmişti.
Rasulullah (s.a.v.) bana:
- Suffa ehline git, onları yanıma çağır, dedi.
Ehl-i Suffa, müslümanların misafiriydiler.
Aileleri ve malları yoktu.
Rasulullah (s.a.v.) bir hediye gelince bir kısmını onlara verirdi.
Ben ise o sütü kendim içmek ümidindeydim.
Suffa ehline giden elçi benim; onlar gelince sütü onlara dağıtacak olan ben olacağım, bana bir şey kalmayacak diye üzüldüm.
Ama Allah ve Rasulü’nün emrine itaat gerektiğinden, çıkıp onların yanına gittim, Rasulullah (s.a.v.)’ın evine davet ettim.
Onlar da geldiler, izinle içeri girip oturdular.
Rasulullah (s.a.v.)’ın emriyle kâseyi aldım, sütü dağıtmaya başladım.
Gelenler sırasıyla bardağı alıyor, doyasıya içtikten sonra geri veriyordu.
En sonunda Rasulullah (s.a.v.)’e verdim, bardağı eline aldı.
İçinde biraz süt kalmıştı.
Sonra bana baktı ve gülümsedi:
- Ey Ebu Hirr ! İkimiz kaldık, dedi.
- Doğru söyledin ya Rasulallah (s.a.v.), dedim.
- Otur sen de iç, dedi.
Oturdum, içtim.
Sonra bana:
- İç , dedi.
Ben yine içtim.
İç dedi, yine içtim.
O içmemi söyledikçe ben de içmeye devam ediyordum.
Nihayetinde dedim ki:
- Ey Allah’ın Rasulü , artık içmeye imkan yok.
Seni hak peygamber olarak gönderen Allah’a yemin ederim ki, bende süte yer kalmadı!
- Öyleyse kâseyi bana ver, dedi.
Ben de süt kâsesini ona verdim.
İçinde kalan sütü kendisi içti.